Na een prachtig weekend was het maandag weer tijd om een dagje te gaan werken in het ziekenhuis. Er lagen heel wat nieuwe patiënten, voornamelijk met wonden aan het hoofd, na ongelukken met motors of na vecht- of steekpartijen. Het is ons nu wel duidelijk geworden dat het niet veilig is om in Arusha rond te lopen wanneer het donker is. Machetes, stenen en dergelijke zaken worden hier vaak gebruikt om mensen te overvallen. Onze werkdag bestond voornamelijk uit wondzorg, het geven van medicatie en het proberen binnen te geraken in het operatiekwartier. Wanneer je de toestemming krijgt van de ene dokter, word je buiten gestuurd door de andere, wanneer je zo goed als binnen bent, moet je toch wachten op de hoofdverpleegkundige voor een 'oriëntatiedag'. We zijn dan maar zelf getrokken naar de hoofdverpleegkundige en na veel vijven en zessen bleek omkopen gewoon de manier te zijn om in het operatiekwartier te geraken. We hebben heel wat medisch materiaal mee en dat horen ze hier zeer graag. Ze willen hier letterlijk de kleren van je lijf, het notitieboekje in je zak of de stylo waarmee je schrijft. Als je hen kan beloven materiaal te schenken, geraak je hier best ver.
Woensdag was het dan eindelijk zover! Het operatiekwartier zelf is niet zo proper. Het is warm en vochtig, de ruiten staan er open, vliegen en andere beesten komen gewoon binnen, de scrubruimtes hebben ook betere dagen gekend en het materiaal moet gedeeld worden over twee operatiezalen. Tot onze grote verbazing verlopen de ingrepen zelf hier naar omstandigheden best wel steriel en professioneel. Ze doen het hier met heel wat minder materiaal, maar het blijkt hun wel te lukken.
Vrijdag stonden we in het OK waar keizersneden worden uitgevoerd. De zaal zelf zag er weer niet al te proper uit. Ze doen hun best om alles mooi te kuisen maar vergeten dan wel de duizend dode vliegen op de TL-lamp vlak boven het operatiegebied eens weg te doen. De ingreep zelf verloopt redelijk gelijkaardig met België. De verdoving werkt echter niet steeds adequaat genoeg en ze durven nogal vaak eens de incisie verder open te scheuren ipv in te snijden. De pasgeboren baby'tjes worden meteen na de geboorte naar de neonatale afdeling gebracht en voor zij die het nog niet wisten, ze worden blank geboren :). We hebben ook nog een bezoekje gebracht aan de neonatale afdeling en zagen toch wel heel kleine prematuurtjes die men met heel weinig middelen in leven probeert te houden. Zo is er maar één zuurstofconcentrator voor twintigtal kindjes (zie fotoalbum).
Naast werken hebben we hier natuurlijk ook wat vrije tijd. Deze vullen we met kooklessen, het doen van de was op the old fashioned way, luieren in de zon en met de andere huisgenoten praten over onze ervaringen in het ziekenhuis. In de weekends hebben we tijd voor uitstapjes, maar daarover later meer!
Woensdag was het dan eindelijk zover! Het operatiekwartier zelf is niet zo proper. Het is warm en vochtig, de ruiten staan er open, vliegen en andere beesten komen gewoon binnen, de scrubruimtes hebben ook betere dagen gekend en het materiaal moet gedeeld worden over twee operatiezalen. Tot onze grote verbazing verlopen de ingrepen zelf hier naar omstandigheden best wel steriel en professioneel. Ze doen het hier met heel wat minder materiaal, maar het blijkt hun wel te lukken.
Vrijdag stonden we in het OK waar keizersneden worden uitgevoerd. De zaal zelf zag er weer niet al te proper uit. Ze doen hun best om alles mooi te kuisen maar vergeten dan wel de duizend dode vliegen op de TL-lamp vlak boven het operatiegebied eens weg te doen. De ingreep zelf verloopt redelijk gelijkaardig met België. De verdoving werkt echter niet steeds adequaat genoeg en ze durven nogal vaak eens de incisie verder open te scheuren ipv in te snijden. De pasgeboren baby'tjes worden meteen na de geboorte naar de neonatale afdeling gebracht en voor zij die het nog niet wisten, ze worden blank geboren :). We hebben ook nog een bezoekje gebracht aan de neonatale afdeling en zagen toch wel heel kleine prematuurtjes die men met heel weinig middelen in leven probeert te houden. Zo is er maar één zuurstofconcentrator voor twintigtal kindjes (zie fotoalbum).
Naast werken hebben we hier natuurlijk ook wat vrije tijd. Deze vullen we met kooklessen, het doen van de was op the old fashioned way, luieren in de zon en met de andere huisgenoten praten over onze ervaringen in het ziekenhuis. In de weekends hebben we tijd voor uitstapjes, maar daarover later meer!