Het was onze laatste week op de spoedafdeling en het was best een bewogen week! We zijn gestart met twee nachtshiften, aangezien ons verteld was dat deze druk kunnen zijn en er heel wat interessante dingen te zien zijn. We staan overigens met veel te veel studenten op deze kleine afdeling om allemaal de dagshift te doen.
Tijdens onze eerste nacht was het bij aankomst op de afdeling best nog druk, maar eenmaal de dronken patiënten met slechts kleine verwondingen terug huiswaarts keerden, bleef het rustig. Rond 1. 00 u. kwam er een polytrauma binnen ten gevolge van een piki piki accident. Alle botten in de man zijn linkerhelft waren zichtbaar gebroken, behalve zijn scheenbeen aangezien hierin reeds een nagel zat na een vorig ongeval. 's Nachts is de radiologieafdeling gesloten dus de RX-foto's konden pas na 9 uur genomen worden. Om de breuken in het bovenste lidmaat te stabiliseren werd er een spalk aangebracht; deze worden hier gemaakt uit een kartonnen doos. Met slechts één injectie Diclofenac werd hij naar de Surgical ward gebracht. Daar moesten we eerst al op zoek naar een verpleegkundige die gewoon lag te slapen in de berging en vervolgens moesten we op zoek naar een vrij bed voor deze patiënt. De afdeling lag helemaal vol, er lagen mensen op de gang en zelfs mensen met drie op één matras op de grond. Het spreekt voor zich dat je een patiënt met zoveel breuken niet gewoon op de grond kan leggen; gelukkig denken ze in Afrika er ook zo over. Uiteindelijk vonden we een leeg bedstel en kwam de verpleegkundige er aan met een matras voor hierop.
Na 3.00 u. zagen we enkel nog vrouwen met spontane abortussen. Een van hen had dit zelf veroorzaakt aangezien abortus hier verboden is. Daarom doen ongewenst zwangere vrouwen hier vaak beroep op illegale medicatie die te verkrijgen is op de zwarte markt. De pillen hebben echter een onvolledige werking en de ze worden niet geïnformeerd over de nevenwerkingen.. De pillen zorgen ervoor dat het embryo niet meer levensvatbaar is, maar zet geen abortus in gang. Het gevolg hiervan is dat er heel wat complicaties optreden en een chirurgische ingreep nodig is.
Tijdens onze eerste nacht was het bij aankomst op de afdeling best nog druk, maar eenmaal de dronken patiënten met slechts kleine verwondingen terug huiswaarts keerden, bleef het rustig. Rond 1. 00 u. kwam er een polytrauma binnen ten gevolge van een piki piki accident. Alle botten in de man zijn linkerhelft waren zichtbaar gebroken, behalve zijn scheenbeen aangezien hierin reeds een nagel zat na een vorig ongeval. 's Nachts is de radiologieafdeling gesloten dus de RX-foto's konden pas na 9 uur genomen worden. Om de breuken in het bovenste lidmaat te stabiliseren werd er een spalk aangebracht; deze worden hier gemaakt uit een kartonnen doos. Met slechts één injectie Diclofenac werd hij naar de Surgical ward gebracht. Daar moesten we eerst al op zoek naar een verpleegkundige die gewoon lag te slapen in de berging en vervolgens moesten we op zoek naar een vrij bed voor deze patiënt. De afdeling lag helemaal vol, er lagen mensen op de gang en zelfs mensen met drie op één matras op de grond. Het spreekt voor zich dat je een patiënt met zoveel breuken niet gewoon op de grond kan leggen; gelukkig denken ze in Afrika er ook zo over. Uiteindelijk vonden we een leeg bedstel en kwam de verpleegkundige er aan met een matras voor hierop.
Na 3.00 u. zagen we enkel nog vrouwen met spontane abortussen. Een van hen had dit zelf veroorzaakt aangezien abortus hier verboden is. Daarom doen ongewenst zwangere vrouwen hier vaak beroep op illegale medicatie die te verkrijgen is op de zwarte markt. De pillen hebben echter een onvolledige werking en de ze worden niet geïnformeerd over de nevenwerkingen.. De pillen zorgen ervoor dat het embryo niet meer levensvatbaar is, maar zet geen abortus in gang. Het gevolg hiervan is dat er heel wat complicaties optreden en een chirurgische ingreep nodig is.
Onze tweede nacht was zo mogelijk nog rustiger. De verpleegkundige heeft zowat de hele nacht liggen slapen en de arts heeft ons eerst alleen gelaten zodat hij achter eten kon in 't stad om daarna ook gewoon te gaan slapen in een onderzoekskamer. De afdeling werd dus achtergelaten in de handen van vier mzungu's die amper een woord Swahili spreken. Gelukkig is er niets dringends meer binnengekomen en konden we het best redden op ons eentje.
Op woensdag trok Mariska in het kader van haar stageverslag richting OK waar de keizersneden worden uitgevoerd. Voor Cedric en Talisa was het best een bewogen dag. Op de spoedafdeling heerste er al van bij aankomst een kleine paniek onder de verpleegkundigen. Er werd wat heen en weer gelopen, maar we hadden niet meteen door waarvoor. We werden eerst weggeroepen om infusen te plaatsen en toen we terugkwamen in de hoofdzaal zagen we dat ze een patiënt probeerden te balloneren (ondersteunen of overnemen van de ademhaling met een beademingsballon). De verpleegkundigen bleken echter niet goed te weten hoe ze het exact moesten doen dus nam Cedric het van hen over. Talisa ging ondertussen op zoek naar een beter ademhalingsmasker en een zuurstofkabel; eenmaal dit gevonden was konden Cedric en Talisa afwisselend de man balloneren, zijn vitale parameters opvolgen en ondertussen een mayo-tube plaatsen.
Op woensdag trok Mariska in het kader van haar stageverslag richting OK waar de keizersneden worden uitgevoerd. Voor Cedric en Talisa was het best een bewogen dag. Op de spoedafdeling heerste er al van bij aankomst een kleine paniek onder de verpleegkundigen. Er werd wat heen en weer gelopen, maar we hadden niet meteen door waarvoor. We werden eerst weggeroepen om infusen te plaatsen en toen we terugkwamen in de hoofdzaal zagen we dat ze een patiënt probeerden te balloneren (ondersteunen of overnemen van de ademhaling met een beademingsballon). De verpleegkundigen bleken echter niet goed te weten hoe ze het exact moesten doen dus nam Cedric het van hen over. Talisa ging ondertussen op zoek naar een beter ademhalingsmasker en een zuurstofkabel; eenmaal dit gevonden was konden Cedric en Talisa afwisselend de man balloneren, zijn vitale parameters opvolgen en ondertussen een mayo-tube plaatsen.
De man werd na een tijdje overgebracht naar Intensieve Zorgen want hij moest volgens ons zo snel mogelijk geïntubeerd worden en dit doen ze hier niet op de spoedgevallen. Er is op IZ geen vaste dokter aanwezig en ook het verpleegkundig personeel wist daar precies niet echt wat doen. Er werd ons duidelijk gemaakt dat een intubatie op IZ ook maar zelden gebeurt. Na wat overleg besloten Talisa en Cedric dat er toch een tube moest komen en dit desnoods zelf te doen. Het materiaal dat we hiervoor kregen was echter niet optimaal, maar Cedric ondernam toch een poging. Omdat dit niet lukte, bleven we vragen achter een arts die na twintig minuten balloneren dan toch kwam. Ook bij hem lukte het niet met dit materiaal en zo kwamen er nog 3 anesthesisten proberen. Na enkele pogingen met beter materiaal was de man dan toch geïntubeerd.
Omdat het zuurstofgehalte in zijn bloed tijdens de laatste poging zo laag gezakt was deed de man een hartstilstand. Cedric begon daarop meteen met de reanimatie terwijl Talisa verder balloneerde en we later wisselden. Na enkele minuten had de man weer een pols maar dat was niet ons laatste probleem...
Eenmaal de circulatie hersteld was moest de tube aangesloten worden op de beademingsmachine. Aangezien weer eens niemand wist hoe deze machine eigenlijk werkte, moest Cedric eerst op zoek naar een manier om het toestel te verbinden met de zuurstoftank. Ondertussen bleef Talisa de man met de beademingsballon beademen en werden de vitale parameters gecontroleerd.
Het duurde toch wel een dik halfuur eer men het toestel op een redelijk deftige manier aangesloten kreeg en zo kon de man overgeschakeld worden op het beademingstoestel.
Aangezien een getuige de artsen had verteld dat de man vergiftigd zou zijn door zijn schoonmoeder moest er nog een maagspoeling gebeuren. Dit hebben we dan ook gedaan totdat er enkel vers bloed uit de katheter kwam, wat een slecht teken was voor onze patiënt. Nadat we echt alles uit de kast hadden gehaald (ook letterlijk) en het buiten alweer donker was, besloten we dan toch maar naar huis te gaan met een gemengd gevoel.
Toen we donderdagmiddag aankwamen in het ziekenhuis zijn we eerst en vooral een kijkje gaan nemen naar onze patiënt van gisteren op intensieve zorgen. De teleurstelling was echter groot toen we een leeg bed vonden op de plaats waar we er gisteren alles aan gedaan hadden om de man in leven te houden. In het dossier stond er dat de man een half uur nadat we weggegaan waren overleden was (autopsie toonde aan dat de man cocaïne smokkelde).
We zijn dan maar eens een kijkje gaan nemen in het mortuarium. Ze waren op dat moment net bezig met de lijktooi van iemand die omgekomen was door, ja alweer, een piki piki accident. Naast verschillende breuken en brandwonden had de jongeman een enorm gat in zijn voorhoofd. Deze werd op een nogal brutale manier opgevuld met flarden van zijn eigen kledij. Het eindresultaat mocht er wel zijn. De jongeman zijn gezicht zag er terug fatsoenlijk uit, zodat de familie eervol afscheid kon nemen. Zo zie je nog maar eens dat ze hier veel kunnen bereiken met minder materiaal.
Omdat het zuurstofgehalte in zijn bloed tijdens de laatste poging zo laag gezakt was deed de man een hartstilstand. Cedric begon daarop meteen met de reanimatie terwijl Talisa verder balloneerde en we later wisselden. Na enkele minuten had de man weer een pols maar dat was niet ons laatste probleem...
Eenmaal de circulatie hersteld was moest de tube aangesloten worden op de beademingsmachine. Aangezien weer eens niemand wist hoe deze machine eigenlijk werkte, moest Cedric eerst op zoek naar een manier om het toestel te verbinden met de zuurstoftank. Ondertussen bleef Talisa de man met de beademingsballon beademen en werden de vitale parameters gecontroleerd.
Het duurde toch wel een dik halfuur eer men het toestel op een redelijk deftige manier aangesloten kreeg en zo kon de man overgeschakeld worden op het beademingstoestel.
Aangezien een getuige de artsen had verteld dat de man vergiftigd zou zijn door zijn schoonmoeder moest er nog een maagspoeling gebeuren. Dit hebben we dan ook gedaan totdat er enkel vers bloed uit de katheter kwam, wat een slecht teken was voor onze patiënt. Nadat we echt alles uit de kast hadden gehaald (ook letterlijk) en het buiten alweer donker was, besloten we dan toch maar naar huis te gaan met een gemengd gevoel.
Toen we donderdagmiddag aankwamen in het ziekenhuis zijn we eerst en vooral een kijkje gaan nemen naar onze patiënt van gisteren op intensieve zorgen. De teleurstelling was echter groot toen we een leeg bed vonden op de plaats waar we er gisteren alles aan gedaan hadden om de man in leven te houden. In het dossier stond er dat de man een half uur nadat we weggegaan waren overleden was (autopsie toonde aan dat de man cocaïne smokkelde).
We zijn dan maar eens een kijkje gaan nemen in het mortuarium. Ze waren op dat moment net bezig met de lijktooi van iemand die omgekomen was door, ja alweer, een piki piki accident. Naast verschillende breuken en brandwonden had de jongeman een enorm gat in zijn voorhoofd. Deze werd op een nogal brutale manier opgevuld met flarden van zijn eigen kledij. Het eindresultaat mocht er wel zijn. De jongeman zijn gezicht zag er terug fatsoenlijk uit, zodat de familie eervol afscheid kon nemen. Zo zie je nog maar eens dat ze hier veel kunnen bereiken met minder materiaal.
Terug op de spoedafdeling lag er ondertussen een kindje van vijf maand oud met anemie en een pneumonie met serieuze ademhalingsmoeilijkheden. Het kreeg reeds zuurstof via een neusbrilletje, maar moest dringend een bloedtransfusie krijgen. Er moest dus eerst en vooral bloed genomen worden, maar dit is niet evident bij zo'n kleintje. Het duurde even vooraleer het bloed naar het laboratorium kon gebracht worden voor een kruisproef. Vervolgens was het weer wachten op het resultaat van de kruisproef en hopen dat het nodige bloed aanwezig zou zijn. Dit was gelukkig het geval en nu was het weer wachten geblazen om te zien of de transfusie een effect zou hebben.
De volgende dag, vrijdag ondertussen, kregen we te horen dat het kindje naar intensieve zorgen van de pediatrieafdeling was gebracht. Toen we daar een kijkje gingen nemen, zagen we dat de toestand van de baby nog niet veranderd was (we kregen in het weekend te horen van een van de verpleegkundigen dat het kindje overleden was).
Op de spoedafdeling lag ondertussen een man met verschillende verwondingen na een brutaal gevecht. Hij had een humerusfractuur, gescheurde gewrichtbanden van de enkel, een gapende wonde aan het hoofd en verschillende open wonden aan het been. Het was deze keer Cedric zijn beurt om de verschillende wonden te hechten en hij werd hierbij geassisteerd door Talisa. Ondertussen hielden Mariska en Kimberly zich bezig met de nazorg en de wound dressing.
De volgende patiënt die dag was er eentje van slechts 12 weken oud. Hij was binnengekomen op de spoedafdeling met 41 graden koorts. Om deze zo snel mogelijk te doen dalen, moest er een pil (geen suppo) rectaal gegeven worden. Het was echter zeer moeilijk om de pil op deze manier in zo'n klein kindje te krijgen. Wanneer de pil er half en half inzat, mocht het kindje naar de neonatale afdeling waar bleek dat de koorts al lichtjes gedaald was.
Na deze bewogen week was het in het weekend tijd om nog eens te genieten van Tanzania. Alhoewel we er niet zoveel last meer hebben van het regenseizoen, is onze dansavond in ViaVia uitgedraaid in een uitgeregend feestje, wat ook z'n charmes had.
De volgende dag, vrijdag ondertussen, kregen we te horen dat het kindje naar intensieve zorgen van de pediatrieafdeling was gebracht. Toen we daar een kijkje gingen nemen, zagen we dat de toestand van de baby nog niet veranderd was (we kregen in het weekend te horen van een van de verpleegkundigen dat het kindje overleden was).
Op de spoedafdeling lag ondertussen een man met verschillende verwondingen na een brutaal gevecht. Hij had een humerusfractuur, gescheurde gewrichtbanden van de enkel, een gapende wonde aan het hoofd en verschillende open wonden aan het been. Het was deze keer Cedric zijn beurt om de verschillende wonden te hechten en hij werd hierbij geassisteerd door Talisa. Ondertussen hielden Mariska en Kimberly zich bezig met de nazorg en de wound dressing.
De volgende patiënt die dag was er eentje van slechts 12 weken oud. Hij was binnengekomen op de spoedafdeling met 41 graden koorts. Om deze zo snel mogelijk te doen dalen, moest er een pil (geen suppo) rectaal gegeven worden. Het was echter zeer moeilijk om de pil op deze manier in zo'n klein kindje te krijgen. Wanneer de pil er half en half inzat, mocht het kindje naar de neonatale afdeling waar bleek dat de koorts al lichtjes gedaald was.
Na deze bewogen week was het in het weekend tijd om nog eens te genieten van Tanzania. Alhoewel we er niet zoveel last meer hebben van het regenseizoen, is onze dansavond in ViaVia uitgedraaid in een uitgeregend feestje, wat ook z'n charmes had.
Op zaterdag hebben we een heuveltje beklommen. Het zou nogal overdreven zijn om het een berg te noemen, want we kwamen na 40 minuutjes al aan op de top. Je had er een uitzicht over Arusha en Mount Meru berg. Op zondag hebben we genoten van de zon en de verkoeling aan het zwembad.